Sá myndina Exorcism of Emily Rose um daginn, fannst hún ekki góð þar sem ég trúi ekki á draugasögur og hún var bara ekkert scary. Draugar, Guð´, og aðrir góðir áðurlifendur eru meðal hluta sem ég trúi ekki á. í mínum huga er guð hugarástand hvers og eins til þess að róa sig niður, einhversskonar hugrænt lyf sem við leitum til þegar okkur líður illa, ég meina eina sem við getum beðið guð um er að vernda okkur og okkar, ekki heldur hann á kaffibolla fyrir mann, eða heldur uppi mynd þegar maður er að ákveða hvar hún á að vera. Af hverju ekki?? jú því við höfum aldrei séð hann og því aldrei haft möguleika á því. En ég hef alltaf sagt að það sem ég sjái ekki trúi ég ekki. En er það rétt staðhæfing hjá mér? Ég hef aldrei séð Afríku eða Afríkubúa, þýðir það þá að þeir séu ekki til? Hef ég lifað í órökstuddri vantrú alla mína æfi? Þar á móti kemur að ég hef séð jólasveininn, en hann er ekki til. Því segi ég eins og Helgi Björns söng, "getur einhver sagt mér hvað er að gerast? Hvað er að eiga sér stað" Er lífið bara eintóm blekking eða er sannleikurinn einhversstaðar???

- Lífið er eintóm blekking -